Medale dostępne w automacie koło chrzcielnicy!
Sanktuarium św. Jana z Dukli jest miejscem w którym przybywający pielgrzymi wypraszają przez wstawiennictwo Patrona Polski potrzebne łaski dla siebie i swoich najbliższych, a następnie pielgrzymują ponownie, aby podziękować za liczne cuda, które dokonały się przez wstawiennictwo naszego Patrona.
W jaki sposób doszło do fundacji bernardyńskiego klasztoru i kościoła w Dukli? Po beatyfikacji Jana z Dukli w 1733 r. w środowisku bernardyńskim zrodziła się myśl uczynienia z Dukli drugiego po Lwowie ośrodka kultu Błogosławionego. Powstał zatem projekt założenia w mieście nowego klasztoru. Toteż w 1739 r. eksprowincjał Ignacy Orłowski wybrał się z upoważnienia ministra bernardyńskiej prowincji ruskiej Jana Kapistrana Wdziekońskiego do Jaworowa, do swojego przyjaciela, marszałka wielkiego koronnego, właściciela Dukli Józefa Wandalina Mniszka (zm. 1747). Przedstawił mu plany bernardynów i prosił go o podjęcie fundacji klasztoru w Dukli. Niestety mniszek nie przyjął obowiązków fundatora, z powodu poczynionych już nakładów finansowych na odbudowę spalonego dukielskiego kościoła parafialnego. Niemniej jednak obiecał zakonnikom podarować parcelę pod planowane budowle oraz ogród. W takiej sytuacji bernardyni postarali się o pomoc w realizacji fundacji innych dobrodziejów. Należeli do nich: chorąży sanocki Józef Bukowski oraz chorąży łomżyński Kazimierz Łętowski.
